ဦးေဌးလြင္ဦး တစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံေရးဘ၀ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အျငင္းပြားမႈမ်ားကို ပါယ္သတ္လွ်က္ ဘာသာေရးနယ္ထဲ တြင္သာ ေျခခ်ခဲ့သည္မွာ ရာသီ သံုးပတ္လည္ခဲ့ၿပီ။ လက္ရွိ ျဖစ္တည္ေနေသာ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ထိုႏိုင္ငံေရးေပၚ မွီတည္လွ်က္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ လူမ်ိဳးေရးမ်ား၌ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ ေျပာလို ျခင္းမရွိ၊ ဆိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္က မ်ားသည္။ သို႔ေသာ္ မေျပာမၿပီး၊ မတီးမျမည္ ကိစၥမ်ားက ဦးေဌးလြင္ဦး၏ အနားမွ ျဖတ္သန္းသြားလာေနသည္ မ်ားေနသျဖင့္ “ပထ၀ီ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ လူ” ဟူသည္ကို ေျပာရေတာ့မည္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ရခိုင္မိဘမွ ေမြးဘြားလာခဲ့ေသာ ရခိုင္လူမ်ိဳး တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမြးဘြားႀကီးျပင္းလာရာ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ပတ္၀န္းက်င္၌ ရခိုင္၊ ဗမာႏွင့္ ခ်င္းလူမ်ိဳးမ်ားသာ ရွိခဲ့သည္။ ထိုေဒသ ထိုပတ္၀န္းက်င္တြင္ ကမန္လူမ်ိဳး၊ ရိုဟင္ဂ်ာလူမ်ိဳး ဟူ၍ မၾကားဘူးခဲ့- မခံစားမိခဲ့ေခ်။ နယ္နမိတ္အားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ ရခိုင္ျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း- သံတြဲၿမိဳ႔မွ- ဂြၿမိဳ႔နယ္၏ အဆံုး ေက်ာက္ခၽြန္ဆိုေသာ ေက်းရြာ (၎သည္ ဧရာ၀တီတိုင္း သာေပါင္း ၿမိဳ႔နယ္၏ ေျမာက္ပိုင္း ေပါက္လွဂ်ိဳင္ ေက်းရြာႏွင့္ ေခ်ာင္းငယ္တစ္ခု စည္းျခားလွ်က္ ရွိသည္) ထိရွိသမွ်ေသာ လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ကပင္ မိမိကိုယ္မိမိ ဗမာ ဟုသာ ခံယူခဲ့သည္။ မွတ္ပံုတင္၌၊ အလုပ္ေလွ်ာက္ လႊာမ်ား၌ ရခိုင္ဟု ထည့္ရသည္မွာ ရခိုင္ျပည္နယ္ဟု သတ္မွတ္ေပးထားေသာ နယ္နိမိတ္ထဲတြင္ ေနထိုင္ရ ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ လူမ်ိဳးအစဥ္အလာအားျဖင့္ ရခိုင္စကားေျပာလွ်င္ပင္ အတြင္းစိတ္၌ အျမင္ၾကည္ လင္မႈ မရွိလွေခ်။ ဗမာလူမ်ိဳးႏွင့္ ရခိုင္လူမ်ိဳးဟု ခံယူေသာ လူမ်ိဳးမ်ား၏ စည္းျခားနယ္နမိတ္မွာ သံတြဲၿမိဳ႔ျဖစ္ သည္။ သံတြဲၿမိဳ႔အား အလယ္မွ ခြဲလွ်က္ေတာင္ပိုင္းသို႔ ေရြ႔သြားတိုင္း ဗမာလူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္၍၊ ေျမာက္ပိုင္းသို႔ ေရြ႔ သြားတိုင္း ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္သည္။ စကားေျပာေလသံမွာလည္း ေျမာက္ပိုင္းသို႔ ေရြ႔သြားတုိင္း ရခိုင္ဘက္သို႔ ပို၍ ပို၍ ယိမ္းသြားေလေတာ့သည္။
ထူးျခားသည္က သံတြဲဇာတိ မြတ္စ္လင္မ်ားပင္။ သူတို႔က သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အစဥ္အလာအားျဖင့္ ရခိုင္လူမ်ိဳးဟု ခံယူထားသည္။ ခံစားထားသည္ ေျပာစကားမွာလည္း အသံေပ်ာ့ ရခိုင္စကားသာ (ရမ္းၿဗဲစကားႏွင့္ နီးစပ္သည္) ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ ဘ၊ ဘိုး၊ ေဘ၊ ဘီ၊ ဘင္၊ ဘြတ္၊ ေဘာင္ မွစ၍ ထိုအရပ္ဇာတိျဖစ္သည္။ အစဥ္အလာႏွင့္ခ်ီ၍ ပတ္၀န္းက်င္ ဗုဒၶဘာသာမ်ားႏွင့္ အတူေနထိုင္ခဲ့သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ႀကီး တစ္ခုလံုး၏ ေကာင္းတူဆိုးမွ်ကို အတူ ခံစား၊ စံစားခဲ့သည္။
ထုိရခိုင္မြတ္စ္လင္ လူမ်ိဳးထုႀကီး၏ စိတ္ႏွလံုးတြင္ ယခုရိုဟင္ဂ်ာ ဆုိသည့္ လူသားမ်ားကို ဘဂၤါလီ ဟုသာ နား လည္ထားခဲ့သည္။ ခံစားထားခဲ့သည္။ ထိုလူမ်ိဳးသာ မက- ရခိုင္ျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းမွ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ကမန္ ဟု ေျပာဆိုေသာ လူမ်ိဳးမ်ားကိုလည္း ဘဂၤါလီဟုသာ ခံစားနားလည္ထားခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ခံစားနားလည္ထားခဲ့ သည္မွာလည္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ရခိုင္ျပည္နယ္ ဆိုသည္မွာ ဘယ္အထိ က်ယ္၀န္းမွန္းကို တိက်စြာ မသိခဲ့ဘဲ သံတြဲၿမိဳ႔မွာ ေျမာက္ပိုင္းသို႔ မိုင္ေလးဆယ္ေက်ာ္ကြာေ၀းေသာ ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႔ေက်ာ္လွ်င္ ဘဂၤၤါလီလူမ်ိဳးမ်ား ေနထိုင္သည္ဟု ခံစား နားလည္ထားေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
အမ်ားစုႀကီးမွာ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႔ စစ္ေတြၿမိဳ႔ ဆိုသည္ကို ၾကားဘူးယံုမွ်သာ ျဖစ္၍၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ျပည္ၿမိဳ႔ ပုသိမ္ၿမိဳ႔မ်ား ေလာက္ နီးစပ္သည္ ပတ္သက္မႈရွိသည္ဟု မထင္မွတ္ခဲ့ေခ်။ ထို႔ျပင္ ရံဖန္ရံခါ စစ္ေတြၿမိဳ႔မွ ရခိုင္မ်ား သံတြဲၿမိဳ႔ သို႔ ေရာက္လာလွ်င္လည္း သူတို႔ေျပာေသာ ရခိုင္စကားဆုိသည္ကို သံတြဲၿမိဳ႔သားမ်ား၏ နား၌ ဘဂၤါလီ စကားကဲ့သို႔ သာ ၾကားမိသည္။ တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ နားမလည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ကိုလည္း ဘဂၤါလီဟုသာ သတ္မွတ္ခံစားမိ ေတာ့သည္။
သံတြဲၿမိဳ႔နယ္မွ ဆယ္တန္းေအာင္ခ်က္ေကာင္းသည္၊ အမ်ားစုမွ ေဒသခံမြတ္စလင္မ်ား ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း တြင္ စစ္ေတြေကာလိပ္မွာလည္း ဒီဂရီေကာလိပ္ျဖစ္လာသည္ (ယခု မသိပါ)။ သို႔ျဖင့္ သံတြဲမွ ေက်ာင္းသားမ်ား စစ္ေတြၿမိဳ႔တြင္သာ ေကာလိပ္တက္ရေတာ့သည္။ သို႔ျဖင့္ စစ္ေတြၿမိဳ႔ ဆိုသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ စစ္ေတြရခိုင္ ဆို သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ရိုဟင္ဂ်ာ ဆိုသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ကမန္ ဆိုသည္ကိုလည္းေကာင္း ထိသိနီးစပ္ခြင့္ ရလာခဲ့သည္မွာ ယခုမွ ျပန္တြက္ေသာ္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္သာ ရွိေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။ သို႔တိုင္ ပညာေရးနယ္၌ က်က္စားမိေသာ၊ လူမ်ိဳးဆိုသည္ကို စိတ္၀င္စားေသာ လူတစ္စုမွ်သာ ျဖစ္ေပဦးမည္။
လူမ်ိဳး- ဆိုသည္မွာ တစ္မ်ိဳးႏွင့္ တစ္မ်ိဳး ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့၊ စကားေျပာ၊ ျဖတ္သန္းမႈ ဘ၀ အေတြ႔အႀကံဳမ်ား မတူညီၾကေပ။ ထိုမတူညီမႈ အေပၚအခြင့္ယူ၍ လူလူခ်င္း ခြဲျခားလိုစိတ္၊ အထင္ေသးလိုစိတ္မ်ားမွာ မဖြံ႔ၿဖိဳးေသး ေသာလူမ်ိဳးတိုင္း၌ ျဖစ္တတ္ေလ့ရွိသည္။ ဥပမာ အားျဖင့္ ဗမာႏွင့္ မြန္ လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာတူ သည္၊ သို႔ေသာ္ ယခုခ်ိန္တိုင္ အခ်င္းခ်င္း ခြဲျခားလိုစိတ္၊ မခံခ်င္ေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ေနက္ေျပာင္ စကားနာ ထိုးလိုစိတ္မ်ား ရွိေနေသးသည္ပင္။ အလားတူ- ရိုဟင္ဂ်ာ ဆိုေသာ လူမ်ိဳး၊ ကမန္ဆိုေသာ လူမ်ိဳး၊ စစ္ေတြ ရခိုင္ဆိုေသာ လူမ်ိဳးႏွင့္ သံတြဲဇာတိ ရခိုင္၊ ဗမာမ်ားၾကားတြင္လည္း ထိုသို႔ေသာ ျပသနာမ်ား ရွိေနခဲ့သည္။ ရွိေန ေသးသည္။ အမွန္ကို ဆန္းစစ္ေသာ္ ထိုသို႔ လူလူခ်င္းၾကား ရွိေနေသာ ခံစားခ်က္မ်ားမွာ အရပ္ထဲမွ ခံစားခ်က္ မ်ားသာ ျဖစ္၍- ထိုခံစားခ်က္မ်ားကို ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲသို႔ ဆြဲထည့္မလာသင့္ေပ။
အရပ္ထဲမွ လူမ်ိဳးေရး ခံစားခ်က္မ်ားအား လႊတ္ေတာ္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းလိုက္လွ်င္ ထုိခံစားခ်က္အား ပံုႀကီးခ်ဲ႔ေပး လုိက္သည္သာ ျဖစ္၍၊ ထိုလႊတ္ေတာ္မွ ကိုယ္စားျပဳေသာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံအတြက္ မလိုလားအပ္ေသာ ျပသနာ မ်ားကို ရင္ဆိုင္ရမည္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံ အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံ၏ အလည္ဗဟုိတြင္ ေနထိုင္ေသာ လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံ၏ နယ္နမိတ္တြင္ ေနထိုင္ ေသာ လူမ်ိဳးမ်ားကို ခြဲျခားနားလည္သင့္သည္။ ႏိုင္ငံ၏ အလည္ဗဟုိတြင္ ေနထိုင္ေသာ လူမ်ိဳးသည္ပင္ ႏိုင္ငံ၏ နယ္နမိတ္ကို ေက်ာ္လြန္လွ်က္ အျခားႏိုင္ငံမ်ား၌ ရွိေနေသးေတာ့သည္။ ဥပမာ အားျဖင့္ လက္ရွိ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏိုင္ငံထဲတြင္ ဗမာလူမ်ိဳးစစ္စစ္မ်ား ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ကပင္ ရွိေနသည္။ သူတို႔သည္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံသား မ်ား ျဖစ္သည္ဟု သူတုိ႔ကိုယ္တို႔ ခံစားထားသည္။ သူတို႔၏ လူ ဟူေသာ လူ႔အခြင့္အေရးကို ရယူလွ်က္ ရပ္တည္ ေနသည္။ ၁၉၈၈ ကာလထိ သူတို႔ေက်းရြာမ်ားကို Burma Colony ဟုေခၚသည္၊ (ယခု အခါ မည္သို႔ ေခၚ သည္ကို မသိပါ။) သူတို႔ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ေနထိုင္ခဲ့ရာ ေနရာ ေဒသသည္ သူတို႔၏ ေျမျဖစ္သည္။ မည္သည့္ အစိုးရမွ မေတာ္မတရား သိမ္းပိုက္ယူခြင့္ မရွိေခ်။
ႏုိင္ငံ၏ နယ္နမိတ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေနထိုင္ေသာ လူမ်ိဳးမ်ားမွာလည္း- သူတို႔၏ မူရင္းေဒသအား အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာ ဏာအားျဖင့္ ခြဲ၍ ႏိုင္ငံနယ္နမိတ္သတ္မွတ္ ခံလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္သာ လူမ်ိဳးတူ ႏိုင္ငံကြဲ ျဖစ္သြားရျခင္း ျဖစ္ သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ နယ္နမိတ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေနထိုင္ေသာ လူမ်ိဳးအားလံုး (ရိုဟင္ဂ်ာ တစ္ခုတည္း မဟုတ္ပါ) ႏိုင္ငံကြဲသြားခဲ့ရသည္- ထုိင္းဘက္အျခမ္းတြင္ ျမန္မာမြန္၊ ထိုင္းမြန္၊ ျမန္မာကရင္၊ ထိုင္းကရင္၊ ျမန္ မာရွမ္း၊ ထိုင္းရွမ္း မကြဲသြားခဲ့ေသာ လူမ်ိဳး ဟူ၍ မရွိေခ်။ သူတို႔၏ ဘ၀မွာ သူတို႔ေနထိုင္ခဲ့ရာ ေဒသအား “ဘာလင္ တံတိုင္း”ကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံႏွစ္ခုက ခြဲယူလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရျခင္းသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ကခ်င္လူမ်ိဳးတြင္ လည္း တရုတ္ျပည္ဘက္မွ ကခ်င္လူမ်ိဳးက ျမန္မာ ကခ်င္လူမ်ိဳးထက္ ပိုမ်ားသည္။ ခ်င္းလူမ်ိဳးသည္လည္း ျမန္မာ ခ်င္းထက္ အိႏၵိယခ်င္းက ပိုမ်ားသည္။ အလားတူပင္ ရိုဟင္ဂ်ာ လူမ်ိဳး၊ ရခိုင္လူမ်ိဳးသည္လည္း ၁၉၄၈ ျမန္မာ လြတ္လပ္ေရးအားျဖင့္ နယ္နမိတ္သတ္မွတ္ခ်က္၌ ခြဲျခားခံလိုက္ရသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္း ရခိုင္ႏွင့္ ဘဂၤလား ေဒ့ရွ္ ရခိုင္ လူဦးေရ အတူမွ် ျဖစ္သည္။ အလားတူပင္ ရိုဟင္ဂ်ာ လူမ်ိဳးသည္လည္း ႏွစ္ႏိုင္ငံခြဲခံ လူမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ သည္။ ျမန္မာျပည္ ပတ္လည္ရွိ လူမ်ိဳးမ်ား အားလံုး ႏွစ္ျခမ္းခြဲျခား ခံလိုက္ရပါလွ်က္ ရိုဟင္ဂ်ာ လူမ်ိဳးကိုမွ အဘယ္ေၾကာင့္ လက္မခံခ်င္ ျဖစ္ေနၾကသနည္း- ဟူသည္မွာ ဆင္ျခင္စရာ တစ္ရပ္ျဖစ္လာသည္။
ရိုဟင္ဂ်ာလူမ်ိဳးဟူသည္- ရခိုင္ဘုရင္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္က ရခိုင္ႏိုင္ငံတြင္းမွ လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ရခိုင္ႏိုင္ငံသည္ ရာမူး ပန္း၀ါ အရပ္မွ ေမာ္ဒင္စြန္းထိ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရာမူပန္း၀ါ မွသည္ ေမာ္ဒင္စြန္းထိ ယခုတိုင္ ရခိုင္ လူမ်ိဳးမ်ား ထုႏွင့္ထည္ႏွင့္ ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရး ယူလွ်င္ ျမန္မာျပည္နယ္နမိတ္အား မည္ သို႔ခြဲျခား သတ္မွတ္မည္နည္းဟု အဂၤလိပ္နန္းေရး၀န္ အက္တလီမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ေမးစဥ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က “အဂၤလိပ္မ်ား စတင္၀င္ေရာက္စဥ္- ျမန္မာမ်ားက ဒါ ငါ့နယ္ေျမ မထိနဲ႔ ဆိုၿပီး စတိုက္ခဲ့တဲ့ ေဒသကစ ျမန္မာ ပိုင္သည္” ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ထိုစကားအရ အဂၤလိပ္မ်ား စတင္၀င္ေရာက္ခဲ့စဥ္က မဟာဗႏၶဳလ တုိက္ခဲ့ေသာ ရာ မူးပန္း၀ါ အရပ္ထိ ျမန္မာပိုင္ျဖစ္သည္။ ထိုအရပ္သည္ လက္ရွိျမန္မာနယ္စပ္ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္းေတာမွ ယြန္း၍ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္အတြင္းသို႔ ၄၇ မိုင္တြင္ရွိေနသည္။ ေအာင္ဆန္း အက္တလီ စာခ်ဳပ္တြင္ ျမန္မာ ပိုင္နက္ မွာ ရာမူးပန္း၀ါထိ ျဖစ္ခဲ့သည္။ (ထို႔ေၾကာင့္လြတ္လပ္ေရး မတုိင္မွီ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ႏွင့္ မြတ္စလင္ျပည္နယ္ ကိစၥ ေဆြးေႏြးရျခင္းထိ ျဖစ္ခဲ့သည္။)
သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ႀကီးမ်ား က်ဆံုးရၿပီး ႏု- အက္တလီစာခ်ဳပ္အား ခ်ဳပ္ဆိုစဥ္တြင္ ရခိုင္ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒီ အမတ္ ဦးေအာင္ဇံေ၀မွ “အကယ္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနျဖင့္ ရာမူးပန္း၀ါထိ နယ္နိမိတ္ယူခဲ့ လွ်င္ ရခိုင္ျပည္နယ္ဟူသည္ မျဖစ္ႏိုင္ ကုလားျပည္နယ္သာ ျဖစ္သြားမည္”ဟု ေျပာခဲ့၍ ႏိုင္ငံနယ္နမိတ္ကို ျပန္ လည္သံုးသပ္ခိုင္းလွ်က္ ေမယုေတာင္တန္းအား နယ္နမိတ္သတ္မွတ္ရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ဦးႏု၏ နယ္ေျမစံု စမ္းေရး အဖြဲ႔မွ သြားေရာက္စံုစမ္းေသာ္- ေမယုေတာင္တန္းထက္- ေမယုျမစ္က ပို၍ ႏိုင္ငံနယ္နမိတ္အတြက္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရသည္ဟု ဆံုးျဖတ္လွ်က္ ေမယုျမစ္အား နယ္ျခားစည္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ ထိုခါ ဘူးသီး ေတာင္ႏွင့္ေမာင္းေတာ ႏွစ္ၿမိဳ႔ပါလာခဲ့သည္။ အကယ္၍ ေမယုေတာင္တန္းအား နယ္နမိတ္သတ္မွတ္ေသာ္ ဘူး သီးေတာင္ႏွင့္ ေမာင္းေတာၿမိဳ႔မ်ားမွာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ (ထိုစဥ္က အေရွ႔ပါကစၥတန္)ထဲသို႔ ပါသြားမည္ ျဖစ္သည္။
ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္းေတာၿမိဳ႔နယ္မ်ားကိုသာ လိုခ်င္၍ ထိုေဒသတြင္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ လူသားမ်ားကို မလိုခ်င္သည္မွာ လြန္စြာေသာ မတရားမႈသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ရခိုင္အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒီ တစ္ဦး၏ စကားေၾကာင့္ တိုင္းျပည္၏ နယ္နမိတ္မွာ ၄၇ မိုင္ ဆံုးရံႈးခဲ့ရၿပီ။ သို႔တိုင္ မဆင္ျခင္ဘဲလွ်က္ ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္းေတာၿမိဳ႔မ်ားကိုပါ ဖဲ့ထုတ္ခ်င္သည္မွာလည္း မိမိတိုင္းျပည္၏ အခ်ဳပ္အျခာ ပိုင္စိုးမႈအား မၾကည့္ လူမ်ိဳးေရး မုန္းတီးမႈ သက္သက္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ထိုသို႔ လူမ်ိဳးေရး အမုန္းတရားမ်ားကို ဦးစားေပးေနလွ်င္- ျမန္မာမ်ား အေနျဖင့္ ခ်င္းတြင္းျမစ္၀ွမ္းေဒသႏွင့္ ဧရာ၀တီျမစ္တစ္ေလွ်ာက္သာ ေနရာက်န္ရစ္ႏိုင္ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ႏိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္ေတာ့သည္။
ရခိုင္ဘုရင္မ်ား၏ လက္ထက္တြင္ ထို ရာမူးပန္း၀ါမွ လူမ်ိဳးစုသည္ ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္းေတာၿမိဳ႔ထိသာ မဟုတ္ဘဲ ရခိုင္ျပည္နယ္တစ္ေလွ်ာက္ ရမ္းၿဗဲကၽြန္းမႀကီးထိ ေနရာအႏွံ႔ျပန္႔ႏွံ႔ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ရမ္းၿဗဲၿမိဳ႔နယ္ ေက်ာက္နီေမာ္ရြာႏွင့္ အနီး ေက်ာက္ထရံရြာတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀၀ ေက်ာ္မွ တည္ခဲ့ေသာ ဗလီႀကီး ယခုတိုင္ ရွိေနခဲ့သည္။ ထိုထက္မက အိုမင္းရင့္ေရာ္ကာ ပ်က္စီးသြားေသာ ဗလီမ်ား အေဆာက္အဦးမ်ားလည္း ရွိေနဦးမည္ပင္။ ထိုေဒသ၌ ထိုမွ် သက္တမ္းရွိေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဟူ၍ မၾကားဘူးေပ။
ထိုလူမ်ိဳးစုသည္လည္း အျခားေသာ ကခ်င္၊ ကရင္လူမ်ိဳးစုကဲ့သို႔- ျမန္မာႏွင့္ ဘာသာစကားမတူ၊ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာမတူ- ျဖစ္သည္မွာ မထူးျခားေပ။ ထိုအခ်င္းအရာအား အေၾကာင္းျပလွ်က္ မုန္းတီးျခင္းမွာကား လြန္စြာ မႏွစ္ၿမိဳ႔ဘြယ္ရာသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။
၁၉၇၀-၇၁ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ဘဂၤါလားေဒ့ရွ္အေနျဖင့္ ပါကစၥတန္မွ ခြဲထြက္ရန္ စစ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ စစ္ပြဲအတြင္း စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား ျမန္မာဘက္သို႔ ၀င္လာခဲ့သည္မွာလည္း ျငင္းစရာ မရွိေပ။ သို႔ေသာ္ ရိုဟင္ဂ်ာ လူမ်ိဳး သည္သာ ၀င္လာျခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ ဘဂၤါလီရခိုင္မ်ားလည္း ၀င္လာခဲ့ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၇၀ ခု နဂါးမင္း စစ္ဆင္ေရး၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဂဠံဳမင္းစစ္ဆင္ေရး ဆိုသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္ ၀င္လာေသာ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္မ်ားအား ျပန္လည္ေမာင္းထုတ္စဥ္တြင္ ဘဂၤါလီမြတ္စလင္မ်ားကိုသာ ေမာင္းထုတ္လွ်က္ ဘဂၤါလီ ရခိုင္မ်ားကို ေမာင္းထုတ္ရမည့္အစား- မူရင္းေဒသခံ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားအား ဘဂၤါလီစစ္ေျပးမ်ားႏွင့္ ေရာလွ်က္ ေမာင္း ထုတ္ခဲ့ေလသည္။ ဘဂၤါလီရခိုင္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္ဘြား ရိုဟင္ဂ်ာကို အစားထိုးလိုက္သည့္ သေဘာပင္။ ျမန္မာဘက္မွ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ ဘဂၤါလားေဒ့ရွ္ွမွ လူဦးေရမည္မွ်၀င္ခဲ့၍ ျပန္ပို႔ခဲ့သည္ ဟူလို။ (ႏွစ္ေပါက္ တစ္ ေပါက္ ရိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။) ဘဂၤါလားေဒ့ရွ္ စစ္ၿပီး၍- ဘဂၤါလီ ရခိုင္မ်ား ေနရင္းဘဂၤါးလာေဒ့ရွ္သို႔ ျပန္ေသာ အခါတြင္ ဘဂၤါလားေဒ့ရွ္ဘက္၌ လူဦးေရပိုေနသည့္အျပင္၊ ျမန္မာဇာတိ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားမွာလည္း သူတို႔ေျမ၊ သူတို႔ ေရမဟုတ္- သူတို႔ပိုင္ဆိုင္မႈ မရွိေသာ ေနရာ၌ ဒုကၡသည္ဘ၀ျဖင့္ ေသာင္တင္ေနရေတာ့သည္။
လူ- လူခ်င္း၊ ဟူေသာ အျမင္ျဖင့္ ထိုအခ်က္ကို ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုး စဥ္းစားေပးရေပမည္။ ဘာသာ တူ၍ ဟူေသာ အျမင္မ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ၊ လူ ဟူေသာ အသိႏွင့္ပင္၊ သူတို႔အတြက္ စဥ္းစားေပးရေပမည္။ သူတို႔သည္လည္း သူတို႔၏ လူ႔အခြင့္အေရး၊ သူတို႔မိဘဘိုးဘြားပိုင္မ်ားကို ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ကဲ့သို႔ သံေယာဇဥ္ရွိမည္၊ တြယ္တာမည္သာ ျဖစ္ေတာ့ သည္။
ဦးေဌးလြင္ဦး ေရးသားမွဳအားျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment